ஊனம்

     தொடர்ந்து நான்கு மாதமாக விடுமுறை என்பதே இல்லை.அலுவலக பணியாட்கள் குறைவாக இருந்ததால்,அதிக நேரம் பணி செய்ய வேண்டிய கட்டாயம். இதன் விளைவு, கண் எரிச்சல், சரியென்று மருத்துவரிடம்

சென்றேன். மருத்துவர் கண்ணுக்கு சொட்டு மருந்தும், ஒரு ஆயின்மெட்டும் கொடுத்தார்.

     இரவில் உறங்க போகும் பொழுது ஆயின்மேட்டை போட்டு கொண்டு படுத்து விட்டேன். சிறிது நேரத்தில், என் கைபேசி அழைத்தது. கண்ணை திறந்து என் கைபேசியில் அழைப்பது யாரு என்று காண முயற்சித்து ஒன்றுமே தெரியவில்லை. வெளிச்சமாக தெரிகின்றது, வேறு எதுவுமே தெரியவில்லை.

     இறைவா என்ன சோதனை என்று, தட்டு தடுமாறி போய், எல்லா விளக்குகளையும் போட்டு முயற்சி செய்கின்றேன், அப்பொழுதும் தெளிவாக தெரியவில்லை. சற்று உறங்கி எழுந்தால் தான் சரியாகும் என்பதால், உறங்கி விட்டேன்.

     ஆனால் அந்த சில நிமிடங்கள் சற்று தடுமாறியே போனேன். வாழ்க்கையில் கண் இல்லாதவர்களை சற்று நினைத்து பார்த்தேன்
நெஞ்சம் பகீர் என்றது. இறைவா யாருக்கும் இந்த நிலை வேண்டாம். என்னை அறியாமலே என் உள்ளம் இறைவனிடம் பிரார்த்தனை செய்தது.

    சற்று சிந்தித்து பாருங்கள் ஒரு கையை அல்லது ஒரு காலை மடக்கி கொண்டு ஒரு நாள் முழுவதும் நீங்கள் செய்ய வேண்டிய அத்தனை வேலையையும் செய்து பாருங்கள்,அதன் வலி தெரியும்.

     கண் இது ரொம்பவும் கொடுமையானது. நம் கண்ணை மூடி கொண்டு எந்த வேலையையும் செய்து முடிக்க முடியாது.

    என்னமோ தெரியவில்லை ஊனமுற்ற யாரையும் பார்த்தால், என்னை அறியாமலே அவருக்கு ஏதாவது உதவி செய்ய வேண்டும் என்று மனம் துடிக்கும். சில நபர்கள் ஊனமுற்றவர்களை வசை பாடும் பொழுது, மனத்திற்கு ரொம்ப கஷ்டமாகி விடும், உடலால் மட்டும் ஊனம் உடையவர்களை ,உள்ளதாலும் ஊனம் அடைய வழி வகுத்து  விடுகின்றார்கள்.

     இதை வாசிக்கும் அன்பு உள்ளங்களே ,மற்றும் இனிய நண்பர்களே உங்களால் அவர்களுக்கு உதவி செய்ய முடியவில்லை என்றாலும் நீங்கள் அவர்களிடம் அன்பான முறையில் பதில் அளியுங்கள், அதுவே அவர்களின் மனத்திற்கு உரமாக அமைகின்றது.