நினைவுகள்

     நாகப்பட்டினத்தில் உள்ள C S I மேல் நிலை பள்ளியில் +2 படித்து கொண்டிருந்த சமயம்,
N S S (நாட்டு நல பனி திட்டம்) பத்து நாள் கேம்ப் போயிருந்த பொழுது, எங்கள் பள்ளி


“குறிச்சி” என்ற கிராமத்தை தத்து எடுத்து, அங்கு உள்ள தெருக்களில் கன்றுகள் நடுவது, குளம் கோயில் பள்ளிகூடம்

போன்றவற்றை சுத்தம் செய்வதாக திட்டம்.

மாலை நேரங்களில் வீடு வீடாக சென்று, போஸ்ட் ஆபீசில்

சேவிங் கணக்கு எவ்வாறு தொடங்குவது என்பதை
விளக்கி அவர்களுக்கு படிவத்தை பூர்த்தி செய்து கொடுத்து அவர்களை உற்சாகப் படுத்தினோம்.

அந்த மக்களோடு கலந்து பழகிய போது தான், அவர்களில் படிக்காத மேதைகள் பலரை கண்டேன்.



நான் படித்தவன் நான் நகர வாசிஎன்ற "மேதை" கள் மத்தியில் இவர்கள் படிக்காத மேதைகளாகவே

தெரிந்தார்கள்.

ஒரு நாள் அங்கு உள்ள குளத்தில் நான் குளிக்கும் போது, என் காலில் ஆழமான வெட்டு காயம் ஏற்பட்டு ரொம்ப கஷ்டமாகி விட்டது.

அந்த கிராமத்தில் டாக்டர்கள் யாரும் கிடையாது.

ஒரு பெரியவர் என்னை அவர் வீட்டிற்கு அழைத்து சென்று, காய்ந்த முந்திரிகொட்டையை இரண்டாக உடைத்து ,அதில் ஒரு பாதியை கிளிப்பால் பிடித்து விளக்கில் காட்டி சூடு படுத்தி,

அந்த பாதி மூடியில் திரண்டு வந்த திரவத்தை என் காலில் உள்ள வெட்டு காயத்தில் ஊற்றினார். சில நிமிடங்கள் வலித்தது.

காலையில் எழுந்து என் கால்களை நோக்கினேன். வலி எல்லாம் பறந்து
போய் விட்டது. மனதில் மிக்க சந்தோசம்.

மீண்டும் அந்த பெரியவரை தேடி சென்று என் நன்றியை கூறி விட்டு வந்தேன்.

வெள்ளை மனம் படைத்த அது போன்ற மனிதர்கள் ஏராளம்.

அவர்கள் மத்தியில் நாம் எங்கே? அவற்றைப் பற்றி நாம் இங்கே சிறிது சிந்திக்க கடமை பட்டு உள்ளோம்.