அன்றும்....இன்றும்

       

 கால சக்கரம் அதி வேகமா சுற்ற தொடங்கிவிட்டது.

வானமே எல்லை என்கின்ற அளவிற்கு, அதி உயர்ந்த கட்டிடங்கள்.
கண்டம் விட்டு கண்டம் நாங்களும் சென்று வருவோம்

என்கின்ற அளவிற்கு போட்டி.

யார் யாரை அழிப்பது என்று, போட்டி போட்டு கொண்டு
தயாரிக்கும் ஆயுதம் .
இதற்கு பெயர் அறிவியல் வளர்ச்சி என்றார்கள்.
என்னை பொறுத்தவரை இது அழிவின் வளர்ச்சியோ என்று அஞ்சுகிறேன்.

அன்று தாய் பாலை மட்டும் உணவாக உண்டு வளர்ந்த குழந்தைகள்.

இன்று புட்டி பாலை மட்டுமே உணவாக உண்டு வளர்கின்றது.

அன்றோ தாய் தன் கண் பார்வையில் குழந்தைகளை வளர்த்தாள்.

இன்றோ வளர்ப்பு தாய் கொண்டு வளர்க்கப்படுகின்றது.

அன்று தாய் தந்தையர்கள் மீது பிள்ளைகள் அதிகம் மதிப்பும் மரியாதையும் வைத்து கவனித்து வந்தார்கள்.

இன்றோ முதியவர்கள் இல்லம் நிரம்புகின்றது.

அன்று குடும்ப வாழ்க்கையை கோபுரத்தில் வைத்து பார்த்தார்கள்.

இன்றோ உயர் நீதி மன்றத்தில் வைத்து கலங்க படுத்துகிறார்கள்.

அன்று விவாகரத்து என்றால், அஞ்சுவார்கள்.

இன்றோ விவாகரத்து, ஆடையை மாற்றுவது போல் உள்ளது.

அன்று பாசத்திற்கு உரிய மக்களாக இருந்தார்கள்.

இன்றோ வேஷத்திற்கு உரிய மக்களாக இருக்கின்றார்கள்.

நம் செவிகளுக்கு அவ்வபொழுது, வந்து அடையும்

சில செய்திகள். நம் உள்ளதை உருக்குலைய வைகின்றது.

ஆம்...
 30 வயதில் இருதய நோய்,
 25 வயதில் கேன்சர் ,
 20 வயதில் கிட்னி பைலியர்
 10 வயதில் அடையலாம் தெரியாத புதிய நோய்கள்.

இவையெல்லாம் எங்கிருந்து வந்தது.

இதற்கு யார் காரணம்.

நாம் உண்ணும் உணவு சுத்தமாக உள்ளதா?
நாம் அறுந்தது நீர் சுத்தமாக உள்ளதா?
நாம் சுவாசிக்கும் காற்று சுத்தமாக உள்ளதா?
     இவ்வாறு கேள்வி கணைக்களை தொடுத்து கொண்டே போகலாம்.
அன்று தன் வளர்ச்சியை மட்டும் கவனம் செலுத்திய நாடுகள்.

இன்று அடுத்தவன் வளர்ச்சியை கண்டு அகம்பாவம் பிடித்து அலைகின்றது.

யார் பெரியவன் என்கின்ற போட்டி.

படைத்தவன் இருக்கும் பொழுது,படைபினங்கலாகிய நாம் என்ன செய்ய முடியும்.

மனிதர்களுக்கு இறைவன் சிந்திக்கும் அறிவை கொடுத்தது, நல்லதை முயற்சிக்க தான். அனால் இன்றோ நயவஞ்சகத்திற்கு தான் இந்த அறிவை பயன்படுத்துகிறார்கள்.

இறைவா அருள் புரிவாய்.